Ik verzink in gedachten en smelt samen met wol en draad, word blij als structuur, kleur en partroon elkaar versterken.
Als ik haak vergeet ik de tijd... En mijn omgeving.
Maar mijn omgeving vergeet mij niet!
Daarom gebeurt het niet zelden dat ik met een zeurend schuldgevoel de naald ter hand neem en aan de slag ga. Ogen in mij rug voel prikken...
Manlief fietst graag en verliest dan ook tijd en omgeving uit het oog, en dat is eerlijk, want zowel omgeving als manlief flitsen aan elkaar voorbij. "Waarom ga jij niet lekker naar Maastricht, kun je lekker in de trein haken". Jaja en bij de terugreis meemaken dat de trein niet meer rijdt...
Daarom stond ik het hele weekend de oude naaitafel wit te verven (en de vloer en mezelf maar dat terzijde), om daar een heus echt tof kamertje van te maken. Want haken zal ik!